De kleine uitdagingen in het leven

Vanochtend 8.30. Aan de late kant loop ik richting m’n fiets. Ik doe de deur van de kelder open en mijn ogen zijn meteen gericht op de achterband… Plat! Ik denk dat m’n huisgenoten me vloekend hebben kunnen horen boven. Maar goed, toch wat proberen. Band opgepompt en snel naar school gefietst. Gelukkig net het Fontys gehaald.

Ik was het al bijna weer vergeten tot ik na schooltijd weer werd geconfronteerd met mijn zielige maar ozo geliefde stadsfietsje. Ja hoor, band weer plat. Nogal balen, want ik was écht van plan om vanmiddag hard te werken aan mijn blog. Fietspomp van school geleend (ja gelukkig hadden ze die!) en ik ben als de wiedeweer naar de TU/e fietsenmaker geracet. En je raadt het al… een week dicht wegens Pinksteren. Onderweg naar de volgende fietsenmaker, belt een huisgenoot. Zij heeft nog wel een ‘bandenrepareersetje’. “Kan ik dat wel? Ik heb nu geen sterke en handige papa in de buurt?” ging een paar keer door mijn hoofd. Oké fack it, ik probeer het gewoon, misschien bespaar ik wat geld, om vervolgens morgenavond weer uit te geven op Stratumseind.  

Na een Youtube filmpje “Band plakken? Dat kan je makkelijk zelf!” gezien te hebben, ging deze kluns aan de slag. Tenminste, ik dacht dat ik vrij onhandig was in zulk soort dingen. Maar beter kon het eigenlijk niet gaan, in een half uurtje was het gefixt. Nooit gedacht dat er een bandenplakker in mij verscholen zat.

Zo zie je maar, soms moet je niet altijd voor de makkelijkste weg gaan. Hoe klein de uitdaging ook was, het levert me een trots gevoel op! Hey, zo’n kluns ben ik niet en nog tijd over voor een blogje ook ;).

Hebben jullie ooit zelf een band geplakt?